Giovanni Tesio/Sonèt LXXVII
Sonèt LXXVII[modifiché]
Poesìa a viv – inùtil – da sola
e a sta daspërchila, gnun-e pietà,
s’a basta subiela e chila, paròla,
sla canta e a t’ëncanta com na mistà.
L’é pa la rason ch’a peussa ferila
përchè ‘n gir arson-a sensa dì gnente.
Essend n’armonìa ‘ntoca sentila
s’a l’é ‘n tël silensi ch’as fassa sente.
A-i é pa ‘d motiv ‘d romp-la ‘n quat tòch
come s’angigno ij cacàm pì fabiòch
che peuj a la fin combin-o bin pòch.
La cita lession ch’i peussa mai fé
a l’é un-a sola: ‘d lassesse ‘ndé
për fé mës-cëtta dël cheur e dël pré.
[Dal volume : Giovanni Tesio, Stantesèt sonèt, prefazione di Lorenzo Mondo, Torino, Centro Studi Piemontesi-Ca dë Studi Piemontèis. 2015].