Giovanni Cerutti/Canson/Quand ch'i j'era giovo (për chila)

QUAND CH’I J’ERA GIOVO (per chila)

Melanconica confessione di una donna anziana che confronta la bella vita fatta in gioventù con la triste realtà della vecchiaia.

Quand ch’i j’era giovo, i j’era sensa sagrin, i j’era cola ch’i balava pì bin,
balavo 'l tango con ël casché e tuti ij fieuj am fasìo balé.

Adess che j’agn a son passà i l’hai le gionture ch’a son consumà,
sarà la siàtica, sarà ij reumatism, i peuss pì nen le scale monté.

(Rit.) Alé, alé, alé, andoma a balé, a-i é la Merica an Via dij Plissé,
alé, alé, alé, e domse da fé, j’ani ch’a passo torno pa pì 'ndaré!

Quand ch’i j’era giovo mi i j’era elegant, portava fin-a l’anel col brilant,
la camisin-a 'd seda, le scarpe 'd vërnis, l’ultimo grido dla mòda 'd Paris.

Adess che j’agn a son passà, pòrto le veste magara ariondà
e le scarpe son sempre da arsolé, fass la figura dij cicolaté. (Rit.).

Quand ch’i j’era giovo, i j’era bela coma na fior, e tuti ij fieuj a veusìo 'l mé amor,
për contenteje tuti im dasio da fé, la neuit e 'l dì, avanti e 'ndaré.
Adess che j’agn a son passà anche l’amor a l’é tramontà,
còsa ch’am resta, am resta quàich gris ch’am foro ij làver con ij barbis. (Rit.).

Quand ch’i j’era giovo i stasìa al prim pian, l’avio la serva con quat gargagnan,
adess ch’i son veja tut am va giù, l’hai gnanca pì la fòrsa ëd ciamé 'l feramiù.

Quand ch’i j’era giovo i l’avìa n piceur e peuss garantive ch’a l’era 'n bel fieul,
adess ch’i son veja, piceur mi i l’hai pà, vendo candèile a la Consolà. (Rit.).