Giovanni Calchera/Fior ëd montagna

Fior ëd montagna

Un di dl’istà passà, con mia ’nvodin-a,
pa leugn da ’n pra tut bianch ëd margherite,
i son ancaminame a pass mineuj
për un senté fiorì, an mes dël bòsch.
Un pò pì ’n su a luso ij boton d’òr
e ij bej cardon spinos së slargo al sol:
«Scota l’eterna poesìa dle montagne
ch’a fan coron-a a cost nòstr vej Piemont».
Ma chila a cheuj le viòle përfumà
e as chin-a a bèive l’eva ’d na sorgiss.

Mi sofio ’n pò ant la montà, ma chila
sautand da pera an pera a rij contenta
e a cheuj ël brech fiorì ai pé dle ròche,
ma ’dcò le pcite fròle ’d bòsch e j’ampole,
le morettin-e scure vanilià,
a-j pias ël giàun dij liri ’d San Gioann
e ’l bel color bleussiel dle gensianele.

Le fior as mës-cio a j’erbe meisinòire
e ’nsema ai ross garofolin servaj
it treuve la verònica ’d montagna,
«Ma pijte varda ’d cole pome rosse,
a son parèj dij frut dël pèiver mat
e nen pomin d’amor dël bussolin».

Soma fërmasse al còl a fé marenda
dnans a na bàita a randa dla fontan-a,
un pò ’d seirass e na scudela ’d làit,
sì le brussaje a visco ’d fiama j’ombre
dij vej sapin ’d montagna e dij malëzzo,
a ven dal ri ’l rumor dl’eva corìa.

Travers ël cel ël vòl d’un farchèt
e ’l cracajé improvis dij cornajass;
mi l’hai trovà lassù na stèila alpin-a.
Comensa a fesse sèira, ël sol a cala,
ant ël silensi a nass una preghiera,
l’asur dël cel as pòsa an sij giassé
e giù ’nt la pian-a a-i é ’n bindel d’argent.

La cita a ten an man un bel bochèt
na maravija ’d color ëd la natura,
ma adess tornoma a ca guernand ant j’euj
la blëssa ’d na giornà tuta për noi,
la gòj ’d sente ’l rifiorì dla vita
e drinta al cheur la poesìa ’d tante fior,
ëd le fior pì bele dël nòstr vej Piemont!

Aosta, fërvé 1983