Gianfranco Baron/Le speranse d’amor
Le speranse d’amor[modifiché]
Quand ch’im dësvijo, a la matin content,
a më smija ‘d cové un seugn ch'a m’ anvita,
ëd lasseme coné, da cole ale legere dla vita
për podej riprové, l’emossion ëd coj moment.
La fiama d’amor ant ël cheur ormai dëstiss,
le diventà con ël temp, ëd sënner ant ël vent
e a l'é vnua coma an s’na nìvola d’argent,
a l'é come un arcòrd ëd vita ch' a svaniss.
Còsa a-i n’ anfà, se d’antorn a s’anmaligno,
i tòj ani at passo lest, a passo ant un sospir,
at volo via leger e còti come ël fià d’un respir,
la gent ch'at guarda at compatiss, o a grigno.
A capìss pa la tristëssa ch'at da la nostalgìa,
Ti 't l’has tut, ma it ses padron dël niente
mach ël cheur at bat fòrt për fesse sente,
e a seugna sensa penseje a la malinconìa.
Se, ’dcò ti, it marciave për la stra pi drita
con tute cole soe speranse e ij sò maleur:
Chi podrà gavete cola sënner ant ël cheur,
për ritorné a vive, për arpijete la toa vita?
Ij proposit ch' at vòlo ‘nt ël cheur son le fior,
profumà e dlicà coma le:” speranse d’amor.”