Gian dij Cordòla/Parlé coma ‘n lìber ëstampà

Parlé coma ‘n lìber ëstampà

Ceco e Miclin a son chërsù ansema ‘nt ël midem pais. Compagn dë scòla e ‘d gieugh an giovnëssa, a l’han peui pijà stra separà: Ceco a l’ha continuà jë studi a l’Università dventand professor ant na scòla àuta ‘n sità; antant Miclin a l’ha durvì ‘n cit ufissi ant ël paìs e a fà coma mësté ‘l geòmetra. Agn apress Ceco, tornà al pais, a artreuva l’amis d’infansia.

Miclin a patiss d’anvìa e ‘d gena për l’amis, nen për sò travaj e gnanca për la bela famija ò për la vitura sportiva: a l’é gelos ëd sò bel fé ant ël parlé da orator, për coma ch’a lo anciarma con un fium ëd paròle, ch’a smija ch’a-j seurta sensa sfòrs da la boca. E le paròle dël professor a son nen campà lì basta ch’a sia përché chiel, frasegiand, a treuva l’agetiv giust; për minca espression l’averb adat, e a prononsia dij verb che Miclin a l’ha pa mai sentù e ch’a lo lasso an dubi sël sens dël dëscors, tant che soens a dis: “A son an tròpi ch’a parlo e a straparlo, nopà la còsa pì bela a sarìa ‘n pò’ ‘d silensi.” Cand ch’a j’era giovo, Miclin a pensava ‘d podèj fé ‘d grande còse, adess ch’a l’ha na sinquanten-a d’agn a l’ha vist che j’aspirassion a l’han viagià an cobia con ij faliment. Jë studi a j’ero sempe andàit a la bela mej e ‘nt ël travaj a l’era pà mai stài bërlusent.

Ah, ma costa stòria a finirà bonora! Miclin a l’ha trovà ‘nt la cassiëtta dla pòsta un papé për un cors seiran ch’a s’ë s-ciama “Ampara a parlé coma ‘n lìber ëstampà”. Chiel a l’é sùbit anformasse: a costa pòch e ‘l cors as ten pa lontan da ca! A s’ancomensa lun-es ch’a-j ven a neuv ore ‘d sèira; e ‘nt l’ardor Miclin as pensa svicc e bërlusent a parlé con bela manera coma sò amis. Rivà lu-nes, Miclin as seta an sò banch: danans a chiel, ch’a-j dà la schin-a, a-i é na figura ch’a jë smija cognossùa……. eh, sì! a l’é Ceco. Da nen chërdje! Miclin a-j ciama: “Ceco, ma còs’ ch’it fasto ‘mbelessì?”.

E chiel: “It sasto… i deuvo parlé con meno ‘d sagna: ij mè dëscors a son tròp anvërtojà e gnanca pì ij mè scolé am capisso… eh, car Miclin, l’hai anvìa ‘d tò bel fé ‘d pòche paròle.” Eh, sì! Ëdcò dovré pòche paròle a l’é un parlé coma ‘n lìber ëstampà.

Classificà al pòst ch’a fa quatr al concors “Slussi ‘d poesia” edission 2017 e publicà dal mensil “Piemontèis ancheuj” dë Stèmber 2017