Giampiero Cavarero/La pressa pì pressanta
La pressa pì pressanta[modifiché]
I j’ero andàit an cors Ferrucci, ant j’anviron dël palass ëd giustissia, për porté mia fomnin-a a na vìsita da un professor. Antramentre ch’i spetavo, i l’hai decidù ’d fé quatr pass vers piassa Adriano (ch’a l’é pròpi mach belelì) e i deuvo dì ch’i l’hai dëscuvrì un cantonin bel coma un biso, un ëd coj pòst così tranquij e squasi poétich che nòstra bela Turin a goerna ’nt un còfo special, tut particolar e fàit apòsta për coj ch’a san capì certe ròbe... A na mira, i son setame s’na banchin-a ’d bòsch pròpi an facia a la «Giustissia» e i son stàit anbajà a vardé tute cole bele piante ch’a regalavo soa ombra frësca a tuti coj ch’a n’avìo damanca... ij cit ësforniòt ëd tante rasse d’oslòt a sautërlavo an sa e an là sota ai busson ëd le reuse ’d milanta color ch’a spantiavo ’nt l’aria nuanse ëd përfum impensàbij për na granda sità!
Ant ël cors, dë ’dnans a mi, un gròss serpenton ëd viture a spëttëzzavo ’nt l’ària tèbia ij sò velen mentre, vers la crosiera ’d cors Vitòrio, tuti a strombassavo coma ’d mat përchè a-i era d’ovrié ch’a «sërcavo» ëd travajé për rangé la stra a coj mes mat ch’a sgomavo, aceleravo, sbrajassavo sensa fin përchè (pòvra gent) a përdìo quàich minuta për rivé doi méter pì anans!
Mi, për carità, i l’avìa gnente da fé, ma a vardé tuta cola gent ch’a vivìa con così tanta pressa për vagné pòchi centim o na cita pugnà ’d second, a l’ha fame vnì ’l magon ant l’ancreus dël cheur! I-i pensoma mai che nòst temp a l’é tanto curt e che a-i é gnun-e strombassade, gnun-e acelerade, gnun-e parolasse ch’a peusso slonghelo d’un cit second?
Ij passaròt a continuavo a sautërlé tranquij, fasend finta ’d gnente, mentre ij colomb a picòtavo soe bëriòte squasi ansima ai mè pé... e già, a pairavo a strombassé coj quatr folaton an mes a la stra, lor as n’ampipavo belament ëd tuta soa granda pressa, ch’as fèisso furb na bela vòlta!
A na mira, dòp che dë ’dnans a mi a l’era già passaje vàire madame bin tornìe, con le borse dla spèisa carià coma ’d borich e ch’a tranfiàvo parèj dël treno vej ch’a andasìa a Giaven, vers ël fond dël parch a-i riva un vejòto tut bianch ant ij cavej, la schin-a un pò curva con su na testa ch’a vardava an bass, pen-a dë ’dnans ai sò pé... a marciava dosman, con ij pensé përdù ’nt ël temp, sensa pressa, coma tuti ij vej ch’a van për ël mond, carià ’d ghërbinà ’d sagrin! I son bassame na frisa j’uciaj da sol ansima al nas për podèj vardelo mej... a l’avìa mai aussà lë sguard da tèra, la front rupìa, sagrinà, marcà da doi euj ciàir e lermos, as n’andasìa për soa stra indiferent a tut ël ciadel ch’a-i era d’antorn a chiel. Ant la man drita a strenzìa un bochèt che mi i l’hai capì esse da simiteri, për via dle feuje longhe e dij color ëd le fior ch’a smijavo magonant coma col ch’a-j tenìa an man! E bin, an col moment mi i l’hai pensà che ’dcò col’òm a l’avèissa tanta, ma tanta pressa... Sì, la pressa pì spressanta ’d core da la compagna ’d soa vita, nen mach al simiteri, sì an sla tèra, ma lassù, àut ant ël cel, andoa tut a l’é gòj e pas eterna!
An sij véder dël palass ëd giustissia ’l sol as dësmorava a deje dapress ai rifless ëd le viture ch’a smijavo sghijé coma d’anguile ’nt l’eva sclin-a dij rian ëd montagna... E mi, i l’avìa tanta, tanta veuja ’d pioré!