Giampiero Cavarero/Adieu

Adieu

I son ancaminame për un senté sensa ritorn
lassand-me daré dle spale ‘l precipissi ‘d nòst passà......
lontan a rotolava ‘l tron,
come un sangiut sofocant....
lerme ‘d pieuva a marcavo ij ròch
mé d’ëscoplin anmatì dal dolor....
àut, ant ël cel, l’ëschersiné dl’òja
a fasìa strass dël gran silensi.....
la nivoren-a a s’ambaronava crasanta
formanda mascrade de strìje ghignante
ch’a balavo na corenta ‘d mòrt!
sol, foettà dal vent sanglan,
a tërmolava sl’orlo d’un sevaj,
un tënner “”nëmobliepà “”…