Gemma Cattero/La ca 'd tuti

Artorn

La ca 'd tuti

“La Mëssa a l’è finìa, andevne an pas!”
La gent a seurt, la cesa as fa deserta
e cost a l’é ‘l moment ch’as vëddo a seurte
da la mesombra j’ànime dij mort.
Ven-o a pié ‘l pòst dij viv, tenend an man
ën siri avisch, mentre sotvos bësbìjo
d’orassion an latin: as sent un coro
daré dl’autar magior, lent ch’a-j compagna
a silabe scandìje an gregorian.
Forse son fra dël vej convent ch’a torno
con soe vos armoniose a canté ij salm?
I m’artardo a scoté, e ‘ntant i guardo
le piture ‘ns ij mur, rusià dal temp,
ij bej confessionari scolturà
ch’a l’han contane tante penitense
ma a conservo an silensi ij sò segret.
Coma ch’a parlo al cheur coste muraje
antiche, testimòni dël passà!
Ant lor a-i è la stòria ‘d tanti sécoj
a l’han conossù tuti ij nòstri vej,
fin da quand l’han portaje pen-a nà
për ël Batesim, drinta al pòrtanfan
peui për tuta la vita, ant j’ore afrose
ò ‘nt ij moment seren, fin-a col dì
ch’a son avnù për cheuje l’ùltim salut.
Muraje sante ‘d n’época lontan-a
fàite con ‘d ròch gavà da le montagne
i seve ‘ d pere vive ‘d nòstra stòria!
Fin che soe pòrte as durviran a tuti
coj ch’a seufro, ch’as serco e as veulo bin,
sta cesa con avzin sò vej cioché
sarà sempre col pòst doa ‘ncontresse
quand esse soj a l’è tròp grev për noi,
come fratej che da sò Pare a van
për argiojì, pioré e preghè ansema.