Gemma Cattero/L'angelus ëd nòno
L'angelus ëd nòno[modifiché]
Le ciòche a sonavo ch’a l’era mesdì,
e Nòno a rivava, le mànie argaucìà,
chitava ‘l travaj e lassanda tut lì
sla mira ch’a l’era, a intrava’nt ëcà.
Le dòne an cusin-a ‘s dasìo da fè:
(ansima la tàula che ‘d piat preparà!)
noi cit, impassient ëd butesse a mangé,
duvìo spetè Nòno ch’a fussa setà.
Ma Nòno, gavandse da ‘n testa ‘l bonét
pian pian s’n’andasìa a tachelo an rampin,
s’passava an sla front ël sò gròss fassolèt,
‘s lavava le man ant ël vej lavandin:
peui, drit lì sla pòrta, avanti d’intré,
dasìa a nojàutri në sguard afetuos,
e con soa vos ciàira ‘nvitandne a preghè
aussava la man ant ël segn ëd la Cros.
E a “l’Angelus Dòmini”, dit an latin,
ij grand rëspondìo stasend tuti an pé,
noi, gòrbe, rusiand dë scondion un ghërsin,
l’avìo maitass ch’a rivèissa ‘l disnè.