Franco Antonel/La volp e 'l croass
La volp e 'l croass[modifiché]
Un bel di ’n croass a l’era volà ’n sël ëscòss ëd na fnestra ’ndoa ch’a l’avìa trovà ’n bel tòch ëd formagg. Dòp ch’a l’avìa pijalo su con sò bèch, a l’era ’ndàit ansima a ’n branch d’un erbo për mangess-lo an santa pas. Pròpi an col moment, a pasava da lì na volp che, sentend-ne ’l përfum sota cola pianta, a l’avìa aussà la testa e a l’avìa vist ël croass con col bel e gustos tòch ëd formagg an boca. « Bondì, monsù croass», a l’avìa dije la volp con furbissia. «Com i seve bel! Che bele piume nèire ch’i l’eve!… Se vòstra vos a fussa tant bela coma vòstre piume, voi i sarìe ’d sicur ël rè dj’osej!» Ël croass alora, vanitos come pòchi, a l’era sentùsse lusingà da cole bele paròle dla volp e, nen resistend a la tentassion ëd fé sente soa vos, a l’avìa duvertà ’l bèch. An col moment ël formagg a l’era robatàje giù për tèra e la volp, ch’a spetava mach lòn-lì, a l’avìa pijalo al vòl e a l’avìa podù mangess-lo con delissia. La moral ëd la fàula? Chi ch’a gòd për esse laudà con paròle fàusse, prima o peui a l’ha da pentìsse.