Franco Antonel/Ël gieugh neuv
Ël gieugh neuv[modifiché]
Na fija a teléfona a sò moros: «Mario, giutme për piasì, i l’hai catà un ëd coj gieugh ch’a l’han tanti tochetin che se ti ’t je bute ansema a ven fòra na figura». «Ah, sì, i l’hai capì. E alora?». «Mi i pensava d’esse bon-a a felo, ma... i riesso gnanca a ’ncaminé, i l’hai nen butà ’nsema doi tòch. Ven a giuteme!». Chiel a varda l’ora e peui a-j dis: «Adess i peuss pròpi nen, ma... scusme, a-i é nen la figura dël gieugh finì an sla scàtola? It deve sërché ij tòch për color për buteje ansema un con l’àutr». Chila piorand a-j dis: «Sì, sì, a-i é ’n galucio tut nèir con la caparucia rossa, ma i-i la faso nen, i son disperà». A chiel a-j dëspias a sent-la pioré, për sòn a sërca ’d pasiela: «Dai, fà nen parèj, adess i rivo e i vëddoma ’d buté tut a pòst». Ël moros a riva e, dòp avèj-je dàit un basin, as seta a tàula a randa ëd chila, a varda ’l gieugh, peui a varda chila drit ant j’euj, chila a varda chiel tuta speransosa, chiel as aussa ’n pé, a-j pija soe man e a-j dis sotvos: «Mi it veuj bin, ti ’t saras sempe mè amor, ma adess foma na bela còsa, butoma torna ij corn-flakes andrinta a la scàtola e disoma gnente a gnun, a va bin?»