Fabrizio Pignatelli/Tera paisan-a

Tera paesan-a

Tèra… It ses póer ëd val rablà dal vent
përfonda, ‘me le man dij campagnin
solinga , ‘me la brasa d’un torment
Tèra majenga anvisca ‘d brissolin
Tèra spantià dai rampign ëd le fronde
stromplà da le slòire, ombrà dai mascheugn
Tèra rijenta sle pian-e e sle monte
‘ndrinta le vigne, sij ross ëd l’oteugn
Smija ch’it gieughe sle tëppe fiorìe
smija ch’it lerme ch’it sagne da j’euj
tèra nostran-a e sacòcia dij fieuj
‘T men-e la dansa tra frèid e faussìe
të stisse ‘l tò bin fin sota ij rovèj
tèra paisan-a… e sislonga dij vej…

(da Ij Brandé, Armanach ëd Poesìa Piemontèisa 1990)