La stòria

I

La stòria as dëstend nen
come na caden-a
d’anej sensa interussion.
An tuti ij cas
tanti anej a ten-o nen.
La stòria a conten nen
ël prima e ‘l dòp,
gnente che andrinta ‘d chila a bërbòta
a feu cit.
La stòria a l’é nen fàita
da chi ch’a la pensa e gnanca
da chi ch’a la ignòra. La stòria
as fà nen stra, as antesta,
a l’ha an ghignon ël pòch a pòch, a va nen anans
e gnanca andaré, a së spòsta ‘d binari
e soa diression
a l’é nen ant l’orari. La stòria a giustifica nen
e gnanca a deplora,
la stòria a l’é nen intrinseca
përchè a l’é fòra. La stòria a dispensa nen
carësse o colp ëd foèt.
La stòria a l’é nen magistra ëd gnente ch’an riguarda.
Ancòrsisne a serv nen
a fela pì vera e pì giusta.

II

La stòria a l’é peui nen cola ruspa ravagianta che as dis.
A lassa dij sotpassagi, dle cripte, dij beucc
e djë scondion. A-i é chi ch’a dzorviv.
La stòria a l’é ‘dcò benévola: a s-ciapa
tut lòn ch’a peul. Se a esagerèissa, certament
a sarìa mèj, ma la stòria a l’é curta
ëd notissie, a completa nen tute soe vendëtte.

La stòria a grata ‘l fond
come na rèj a rabast
con quàich s-cianch e pì d’un pess a scapa.
Quàich vòlta as ancontra l’ectoplasma
ëd në scampà e a smija nen particolarment alégher.
A sa nen ëd vesse fòra, gnun a l’ha dije gnente.
J’àutri, ant ël sach, as chërdo pì lìber che chiel.