Emanuele Regano/La mostra dël cheur

La mostra dël cheur

A l’era intrà dë sfròs e a l’avìa sùbit vistla, bela, ch’a la sëttava su na banca, e a l’era an camin ch’a vardava un cit afé, na sòrta ’d carjòn; e parèj possà anans da la curiosità tant për l’oget e tant për ël possessor, a l’avìa avsinasse e tacà parèj:
«Còsa ch’a l’é lòn lì?».
«A l’é mia mostra dël cheur».
A l’avìa risponduje la cita con na semplicità ch’a lassava sensa paròle.
«E cò sarìa?».
«’T voghe sti granin-sì? Bin, e ’t voghe ’dcò ch’a dròco dal contenitor dë dzora a col ëd sota, sì? E bin, tute le vòlte che mè cheur a bat un colp alora a dròca ’n granin ëd sabia; ma coma ’t peule voghe, adess a dròco adasi, sensa pressa, përchè fin-a mè cheur al cor nen adess, ma a l’é sì tut tranquil e seren tant ’ma mi. Ma se ’d vòlte ’m butèissa a core e sauté, o s’i provèissa n’emossion, cola ch’a sia, an manera particolarment fòrta, alora la sabia a smensrìa a core pì lesta; e ’d conseguensa, ’ma ’t peule capì,ëdcò mè temp e mia vita a durrìo ’d meno.
Già përchè mè temp a l’é mzurà e a durrà pa për sèmper, i l’hai mach costa sabia sì, i n’hai pa dl’àutra! A l’é për cost motiv ch’i ston sèmper fërma e i faso mai gnente, parèj mè cheur a va pì lent, e mia vita a durrà ’d pì!».
A l’era ’rmanù stupì e squasi sensa paròle, ma un dubi a l’avìa montaje su e donch:
«Ma... da bon ët peule nen prové d’emossion pì che tant fòrte, opurament tò cheur as butrissa a core pì lest e toa vita a scapé via!?».
«It l’has dilo, e difati i ston sèmper an ca o sì fòra su sa banca a vardé ’l giardin, parèj i cor nen ël risch d’incontré quaidun o ’d prové quàich emossion. S’i smensèissa a avèj paura o adritura amor, alora mè cheur as butrissa a core ’ma ’n danà e con chiel mia vita a volrìa via ’nt un moment!».
«I capiss, ma alora ti ’t has mai provà n’emossion, e che vita a l’é na vita sensa emossion? Sèmper cogià o sëtta a buté da part ël temp, an aspetand ëd meuire, përchè ’t sas che tant a la fin tùit i moroma prima o dòp, i podoma nen evité ’d meuire...».
E an disend parèj a l’avìa dàit un grand colp a la sicurëssa dla cita, ma a l’avìa ’ncò nen intension ëd fërmesse:
«Ma s’i provoma nen emossion, sèmper sëtta a vardé l’erba ch’a crèss, o cogià ’nt ël let, còsa ch’i foma? Còsa ch’at fas? It fas la mòrta già prima ’d meuire? E peui che sens ch’a l’avrissa vive ’n di ’d pì, ma sensa mai avèj provà për gnanca na vòlta n’emossion? Ma che vive a l’é col sensa emossion?».
E chila sèmper pì vërgognosa, as mordìa le labre sèmper pì rosse, e ’ntlora chiel a l’avìa tirà sò ùltim colp, col mortal:
«It has mai sentù còsa ch’a l’é un bas?».
E an disend cole paròle-lì a l’avìa slongà un brass an vers sò còl e a l’avìa smensà a dissegné con ël dil dij cit reu con coj cavij biond, e ’ntant a l’avìa ’vsinasse e soe labre a l’avìo ’ncontrasse con cole dla cita.
As basavo, e con j’euj serà a vardavo nen lòn ch’a-j capitava d’antorn, e meno ’ncora a vardavo la sabia ch’a la corìa dintra a la mostra dël cheur dë na bionda, squasi a fussa ròba d’àutr e a-j rivardèissa pa, përchè l’amor a fërma ’l temp e a-j ròba sabia për costruì nòst sògn.

[Prima classificà ’nt la session pròsa al Concors ëd Moncravel 2014] [Sianèis]