Elvira Pacotto/Arcòrd d'un viagi

Artorn

ARCÒRD D’UN VIAGI

J’euj ëd le fomne s’antravëddo pen-a
stërmà daré d’un vel, a marcio garghe
për la sità d’un bianch fosforessent.

Dòp ël tramont, sùbit ël cel s’oscura,
ël sò profil as fond a l’orisont
caland andrinta al mar ch’as tenz d’argent.

Pogieuj con rosse fior – avische fiame –
smijo traten-e lë splendor dël sol;
l’aria përfuma dë spessie e ’d gelsomin!

An cel a sponta già na mesa lun-a
emblema ’d cost pais pien ëd misteri,
la neuit ancreusa a l’é në vlù molsin.

Sai nen doa, am riva na canson,
na dossa nenia, coma ’l pior dël vent,
coma un salut al di ch’a l’é passà.

A son masnà ch’a canto e as compagno
ritmand ël temp ansima a ’n tambornin,
l’aria l’é pien-a ’d col trist lament.

Cant african, antich e malincònich
ch’a parlo dël desert, dle soe tribù,
ëd tère primitive, sensa confin.

Tuti j’arcòrd ëd cola istà lontan-a:
përfum, color e cant, neuit ësteilà
vë strenzo ’l cheur con maravija.

Dòp tanti ani, com na maladìa
im pòrto ancor adòss tut ël misteri
ëd col pais e ’d soa inmensità.