Dumini Badalin/In paisan

In paisan

Quand at vogh pié j’arnèis ant ël cambrin
e tra la galaverna matinera
biteti a s-cianforgné ‘nt ël pòrti, ‘nt l’era,
rangiand ij fèr ò ‘l gabji dij lapin…

O quand at vogh, pu tard, su ‘nt ël varèj,
tut ben anvertojà ‘nt la tò mantlin-a,
con ël poarin ch’o spòrz al fond dla schin-a,
ch’ot vei sbrondé ‘l gasìi sot a j’arvéj,

om ven da chërdi che Nosgnor, in di,
dòp avèiti àmpastà monfrin da rassa,
l’ha trovati ‘n si bel, che ‘l temp ch’ël passa
për j’acc cristian, l’ha fermà ‘n mach për ti.

‘T sij fieu ‘d sa tèra, dël novantetrèi,
ma dricc pèi ‘d na candelia, sech, ardì,
anrèisa ‘n sël colin-i pèi dla vì,
fier dij barbis da Re Vitòrio, nèi.

‘T sij òm ëd pòich paròli, rèid e cru,
ij brass tucc an-nervà zuro ‘nco fòrt
e ‘l man grosseri con ij dì ‘n pò stòrt,
son pèi do pali fati con l’assù.

T’hei doi eui riss e creus ch’o beico dur,
an s’in moro ch’ël par schërpì ‘nt la ro
e ‘n sël chipiss ripì, brisà dal so,
j’é semp la fòrsa dël paisan sigur.

Gnun medich l’ha mai piàti ‘l pols an man.
S’o t’hei l’infiamassion a l’intestin,
’t vei a feti na vira dal setmin
e ‘t sij beli che pront për l’indoman.

Pirché për travajé ‘t resti ‘n canon
e ‘t lèisi ‘nco la sapa e ‘l fèr da sié.
’T sarei pu nen tant lest, ma a steti dré
o-i va dël spali fòrti e dij ren bon.

Om piàs vogh-ti d’invern, quand t’arfiorissi.
La pel antorn al ripji la ven pien-a
e la ghigna marcaja s’arseren-a
pèi salì dij matèt dòp ij caprissi.

‘T sij pròpi ‘n bel paisan d’issa stagion!
T’hei ij barbis pu dricc, j’eui pu lisent,
’t sij pu nen tant servà ‘nsem a la gent
e ‘t treuvi ‘l temp për diti l’orassion.

L’é la stagion ch’o j’é pu pòch da fé
e ti ‘t cambìi, ‘t veni fin-a ajman.
’T sei che ‘nt ij solch la fiòca a guèrna ‘l gran,
’t sei che la vì ‘n sël brich l’é peu da poé…

Të speti, s-cianforgnand, tajand dël rami…
ma sa gran pas ch’o j’é lintorn, lingera
’t solìa ‘n den coma ‘n bicer ‘d barbera,
scanc-landa tucc j’arcòrd dël giornà grami.

E ‘t vogh andé su ‘nt ël varèj sbianchì
con ël poarin, a sot al rami speuji
dël verni, silensiosi sensa ‘l feuji,
beicand ël tò taragni ‘nt o solì.

‘N mes al rojeri sraji dla stra bianca
’t vei sù, lassand-ti dré la fum dël fià,
con ël tò pass dasient, calm, amsurà,
mentri la tò mantlin-a ‘n pòch s’ambianca

sot a la galaverna ch’o la dròca.
Peu ‘nt ël varèj spojà, la nebiolin-a
la smòrta ‘l tò marcé ch’o l’ëscarzlin-a
’nt ël silensi dla tèra, cuèrta ‘d fiòca.