Dumini Badalin/Bela

Artorn

Bela

Ti ch’o t’am bèichi semp a Mëssa Granda,
ch’o t’am féi perdi ‘l sentiment e ‘l ben,
che ‘n tucc ij mé pensé t’am sij da banda,
ch’o t’am parli con j’euj, sensa dì nen…

‘t sij bela ‘d pu dël pian-i za laoraji,
‘t sij bela ‘d pu dël fio tacà ‘l gasij,
‘t sij fresca ‘d pu dël rivi rosaraij,
‘t sij na reusa chërsìa ‘n mes dl’ortìi.

Ti ‘t sij la nivolëtta che a la pruma
la passa ‘nsuma ai pra, për l’aria sclin-a.
Ti ‘t sij l’arbra scarvaja che la suma
la sbanata lingera sla colin-a.

‘T sij la canson do ri ‘n mes ai gorèj,
‘t sij l’eva d’ina doss pira e lisenta.
‘T sij parfumaja ‘d pu d’in bel carèj,
‘t sij lesta ‘me ‘l laserti ‘nt la sermenta.

‘T sij fata dij color dël fio dij persi,
‘t sij robia me ‘l castagni quand son merji…
Ti, ch’ot am ròji ‘l cheur, peu t’am lo svèrsi
e t’am parli con j’euj fiorì dë stelij!