Domenico Boetti

Domenico Boetti[modifiché]

Domenico Boetti “Barbafiore”, “Sono pensieri fulminanti quelli di Barbafiore, a volte irriguardosi, sovente pungenti, ma sempre capaci di far riflettere dopo aver suscitato un sorriso”. (Dalla nota introduttiva di Enzo Bianchi al libro “Piccola Bibbia”).

"Nasce dalla scuola di Mondovì anche il «commentario minimale» di Domenico Boetti: una voce schietta e onesta, affabile e pungente, originale nei modi, dall’inedita «brevità aforistica», nei toni, colloquiali e insieme assoluti, e nella lingua, sobria, lapidaria e popolare" (Herbert Natta).

Bibliografìa[modifiché]

Set-te lì parloma ’n pò, 1979; Na pentnà a l’ànima, 1984; Vita bela dësmora, 1985; Fosëtte, 1988; Lòsne e tron, 1989; Ël gust ëd na vita, 1991; Gòj, 1993; Piccola Bibbia, 1996; Viragalèt, 1997
BARBAFIÒRE [DOMENICO BOETTI], Viragalèt, poesie, presentazione di Giovanni Tesio. Pagg. 144 (1997).
H. Natta "La poesia neodialettale in piemontese".
Frise / Barbafiòre [i.e. Domenico Boetti]. Mondovì: "Ij babi cheucc", 1987, 27 p. ((Edizione fuori commercio).

Cita antologia dla poesia dël Mondvì[modifiché]

A s'ëntìtola «Piccola antologia della poesia monregalese» (pp. 160, s.i.p.), ma 'dcò «Petite antologie dë la poesie dë Mondovì». Publicà da j'amis ëd Piassa dël Mondvì ant soe edission «Ël Pèilo», a l'han cudila con passion e competensa doi poeta come Remigio Bertolino e Nicola Duberti (na bela cobia ch'a sà parlé dla coltura dij sò pòst con në spìrit bin atent e ch'a sa vardé 'n là). E donca le lenghe a son tre: piemontèis, italian e fransèis. Giusta a sotligné che j'orizont a son duvert (l'introdussion lenghìstica a l'é 'd Riccardo Regis). Deuv dì sùbit che 'l mej dl'antologia a l'é 'nt la sèrnia. Pòche paròle a fé da capel e da notissia e tanta poesìa a fé soa part. Ideje ciàire e gust fin ch'as bogio tra le vos pì 'nciarmante d'un distret che a la poesìa a l'ha daje na fòrsa da leon. A l'era ora 'd penseje përchè da quand i l'hai butà 'nsema l'antologia «I poeti di Mondovì» (1991) tante còse a son passaje tra Piassa e Carasson e a l'era necessare serne ëd vos neuve e 'd poesìe neuve rispet a cole che con Remigio Bertolino l'avijo sernù sëddes agn fa. Ambelessì a son tuj poeta ch'a vivo la vita 'd mincadì. Arcordà ij pare fondator d'un gust e 'd na lenga local ch'as dèstaca da la «koinè» (Baretti e Giordano, ma 'n cit arcòrd për Comino a saria nen staje mal), as part da Silvio Rinaudo e Carlo Regis, ch'a son 'n pò - për na rason o për n'àuta - le «teste 'd serie», e as passa për Ezio Briatore, Domenico Boetti (Barbafiòre), Remigio Bertolino, Felicina Bonino Priola, Carlo Dardanello, Marita Bellino, Ferdinanda Susa, Nicola Duberti. A l'é Remigio Bertolino a ten-e 'l cont dle caraterìstiche ch'a gropo - ognidun so ghëddo ch'as discut nen - tuj ij poeta presentà: gnente retòrica, suit coma na camisa al sol, concret coma chi a l'ha pà tante gnògne da fé, un bel dì bon a cudì la fòrsa dla «metafora» ch'a-i da ardiman al sentiment, ambientassion local ma duverta - come disìa - al sofe dël vent ch'a ven da le montagne e che an sle montagne a së slarga. Gnente da gionté. Mach taché a lese: «Ënt ël mè òrt brusà da la brin-a/ quatr palòch nèir e dësperà...». (ëd Giovanni Tesio - dal Vënner dla Stampa dl'11 ëd Magg dël 2007).