Concetta Prioli/Ël camòss

Artorn

---

Ël camòss

L’han piate për la fam ant ël tranel,
camoss, o re dle sime, pì slansà
anvers ij cej polid. Ël frèid crudel
l’ha mordute la carn e ’t ses calà.

A spetete, pontà j’era në s-ciòp:
ël piomb al pòst ’d na man ch’at fussa amisa,
ël feu contra toa corsa, përchè tròp
it l’avìe lassà a le spale giassa e bisa.

Në s-ciòp, n’arsàut. Lë sguard it l’has arvirà
com për guardé ’l cel lontan, lassù,
e ’d bòt da la rochera it ses drocà
’nt ël precipissi, an giù, sempre pì an giù.

’Ns ël fond dle pòvre rame scheletrìe
l’han pijate ’nt ij sò brass e adess son lì,
materne, ch’at difendo da le anvìe
’d chiunque l’abia an ment ëd guardé a ti.

Ma chi s’ancala? Col ch’a l’ha massate
at tocrà mai con soa man sassin-a.
Toa montagna così l’ha vendicate:
a-i sarà gnun, mai pì, che a ti s’avsin-a.

At quatran le fior, la fiòca e, anfin, për cun-a
it l’avras la vos dij pin, dij ri, dij vent
e, dal polid dël cel, ël sol, la lun-a
at faran la vijà pì dossa, eternament.

Da «Musicalbrandé» mars 1975 - ann XVII