Cesare Pavese/Mit

Mit

A vnirà ël di che ‘l dé giovo a sarà n’òm,
sensa pen-a, con ël mòrt soris ëd l’òm
ch’a l’ha capì. Bele ‘l sol a passa lontan
anrossand le rive. A vnirà ël di che ‘l dé
a savrà pì nen anté ch’a j’ero le rive ‘d na vira.

It dësvije na matin ch’a l’é mòrtie l’istà,
e ant j’euj a arbeujo ancor splendrior
come ier, e a l’orija ij fracass dël sol
fàit sangh. A l’é cambià ël color dël mond.
La montagna a toca pì nen ël cel; le nìvole
a s’ambaron-o pì nen come fruta; ant l’aqua
a tralus pì nen na pera. Ël còrp ëd n’òm
fastudià as piega, anté che un dé a respirava.

Ël gran sol a l’é finì, e l’odor ëd tèra,
e la libera stra, colorà ëd gent
che a conossìa nen la mòrt. As meuir nen d’istà.
Se quaidun a sparìa, a j’era ‘l dé giovo
ch’a vivìa për tuti e a conossìa nen la mòrt.
Ansima ‘d chiel la tristëssa a j’era n’ombra ‘d nìvola.
Ël sò pass a stupìa la tèra.

Adess a pèisa
la strachità ansima a tute le part ëd l’òm,
sensa pen-a: la calma strachità dl’alba
ch’a deurb un di ëd pieuva. Le rive scurìe
a conòsso nen ël giovo, che na vira a bastava
a-i vardèissa. Nì ël mar dl’aria a arviv
al respir. As piego ij làver ëd l’òm
rassegnà, a soride dëdnans a la tèra.

(Brancaleone, otober 1935)

Cesare Pavese, Mito, virà an lenga mare da Gioanin Davico.