Cesare Pavese/Agonìa

Agonìa

I girerai për le stra fin ch’i sarai straca mòrta
i savrai vive da sola e vardé ant j’euj
minca facia che a passa e resté la midema.
Cost fresch che a monta a sërcheme le ven-e
a l’é un dësvij che mai ant la matin i l’hai pruvà
ver parèj: mach, im sent pì fòrta
che ‘l me còrp, e un tramblament pì frèid
a compagna la matin.

A son lontan-e le matin ch’i l’avìa vint agn.
E doman, vintun: doman i surtirai për le stra,
i na arcòrd minca pera e le liste ‘d cel.
Da doman la gent a arpìa a voghme
e i sarai drita an pe e i pudrai fermeme
e specieme an vetrine. Le matin ëd na vira,
i j’era giovo e i lo savìa nen, e gnanca i savìa
d’esse mi ch’i passava – na fomna, padron-a
ëd chila midema. La maira cita ch’i son stàita
a l’é dësvijasse da un pior durà për dj’agn:
adess a l’é come se col pior a fussa mai stàje.

E i l’hai mach anvìa dij color. Ij color a pioro nen,
a son come un dësvij: doman ij color
a torneran. Mincadun a surtirà për la stra,
minca còrp un color – fin-a ij cit.
Cost còrp vestì ëd ross leger
dòp tanta palidëssa a l’avrà torna soa vita.
I sentirai antorn a mi glissé jë sguard
e i savrai d’esse mi: campand n’uciada,
im voghrai tra la gent. Minca neuva matin,
i surtirai për le stra sërcand ij color.