Cesare Filippi/Ij doi cit
Ij doi cit
[modifiché]Na mare giovo con sò bel cit
andurmì ’nt ij brass,
s’avzin-a a l’autar anluminà
ëd la Consolà.
Le doe mare as guardo an stenzend
an sël cheur sò tesòr
- Misteri ’d na vita ch’a fioriss –
quand che col cit as dësvija e,
guardand anciarmà tut col lusor,
a cioìcia: «Tè-ta!».
Da ’nt ël reu dj’angiolèt vestì d’òr,
as sent dindané un ciochin d’argent:
ëdcò l’àutr Cit, lassù, a rij content.