La vos d'Italia

O Piemont, o paìs dij montagnar,
paìs d’òmini dur e tut d’un tòch,
ma àut, ma frem, ma fòrt,coma ij tò ròch,
ma militar!

O Piemont,’t sente nen là, da lontan
arivé na gran vos, com quand ël tron
a monta d’eco an eco ai tò valon
da an mes al pian?

A l’é vos ëd fratej che a ciamo agiut
a un sò fratel, al sò fratel pì fòrt;
vos ëd fratej, dèboj adess, e a mòrt
quasi ridut.

A son 'd cò lor stàit fòrt, e prima 'd ti;
a l’han portà 'l gran nòm d’Italia al fond
ëd tut ël mond antich, e dël neuv mond.
ant ij sò di.

A son ij tò primgènit, a son vej,
a son stracasse a fòrsa dë travaj,
a ciamo strach e vej e da ant ij guaj
ij sò fratej.

Ti t’anlevave quand a travajavo;
ti 't ses crëssù tra ij lamp ëd le soe spa,
ti a tnila an man a lor t’has amparà
che a trionfavo.

Adess a l’é tò di! Di che 'l valor
a paga ai valoros ël dèbit sò;
di che ai fratej të rende alfin ti 'd cò
onor pr’onor.

Sent cola vos! Ij fianch 'd vòstr Alp l’han 'd fer
da rompe ij fer forgià për nòst maleur!
Ij vòstri sen, o Piemontèis, l’han 'd cheur
robust e fier,

da dësvié, da dé 'd nerv ai cheur pì strach!
Noi soma strach; nen 'd pì! Nòstra virtù
peul torna splende, com a l’ha splendù!
Comensé mach!

Cesare Balbo

(tratto da: Camillo Brero, Stòria della Letteratura Piemontese, vol. I, Piemonte in bancarella, 1983, Torino)