Carlo Ellena/Nòno ven

Artorn

Nòno ven!

Figura:Famiglia Castellina.jpg

A ven sèira sla tèra monfrin-a,
an sij brich ёl cel s’anrosiss
coma ‘n feu ch’a slanguiss;
l’é ‘l tramont sla giornà ch’a finiss.
J’ombre a gieugo darera ij filagn
e ‘me tèile d’aragn sё spataro,
quatand pasie la bon-a cotura;
l’é ‘l dasiant arpòs ёd la natura.
N’òm a tarda ‘ntrames le taragne;
l’é ‘l cé ch’a varda sò bin, soa tèra.
Chiel a pensa ai vàire agn ёd travaj;
a-j fa nen, sò cheur a canta con gòj.
“Nòno, ven! ” na vosin-a lo ciama,
lontan-a…avzina…ora dacant.
Oh, cé arcordava soa vita, sò temp;
ora a marc-rà ‘n sle pianà ‘d na masnà.
“Un moment ancora”, rёspond cé,
dand n’ultim ёsguard ai sò brich.
As ten-o pёr man e a van…ansì,
anvers ёl doman : ёl neuv e l’antich.
L’avnì e ‘l passà, na promёssa,
na fòrsa, ùltima arsòrsa ‘d bin.