Pòvra taragna

An mia tèra Monfrin-a
cand ch’a-i tomba San Lorens
l’uva a tenz,
ma se për maleur
a-i tomba ’d tempesta :
adiù cara gent
a nòstra gran bela festa.
Quàich rapa nèira a pendroja
sola e nissa
dai brombo patan
com s’a fussa
ant ël bo dl’invern.
Sota a ’n so’ afoà :
beicand le colin-e
giumai sensa vita,
a fan monté sù ’n magon
ch’am fà frapé ’l cheur.
Sbrolà, sèch e zerb
a l’é ’l brich ch’i l’hai dëdnans
passand për le stra ’d campagna
dël mè car e vej pais.
Un campagnin, cin,
a cudiss l’òrt mòrt
për salvé col pòch
ch’a peul anco’ racagné.
La melia ’nt ij camp
a l’é mach pì ’n tross
pì sèch che le cane
ch’as rampio su për le rive.
Dun-a am nass na lerma amèra
ch’a sbon-a dal cheur mandich
vardand sa tèra strompà
da ’d grele larghe na man
drocà sensa deuit
e con fòrsa
su ’l travaj dij paisan
ch’a peulo mach pì,
për sò gran maleur,
aussé ij brass al cel.