Moment ëd frisson d'amor

Ch’a l’é bel a la matin bonora
con l’òra ch’a bufa a la rivera,
sentme compagn a l’ochëtta ’d mar
ch’as lassa mné sensa bogé n’ala
për la draja amusanta dël cel
bele s’a dev andé për bëstaj.

Ël lament ëd j’onde am compagno
anver a ’n mar d’ilusion mascheugne
e am fan sugné reveuse mire
dont con mach mè fé peuss nen rivé
e ’nt sa manera, dun-a i m’argalo
bele se ij pé van nen chissà ’nté.

I slargo ij brass a l’aria marin-a
che sgiafland-me i sento ch’am carëssa,
granin ëd sabia, coma ’d balin,
am pogno la pel con un gatij,
l’anast a gòd e peui a s’arpata
dë st’aria salin-a bon-a e san-a
e, combin ch’i treuva pa ’l temp giust
për dësmoreme ’me na masnà,
tutun im contento e im la gòdo
dlongh, a fé bondos castej an aria.