Dòp la bela giornà[modifiché]

Passà dlongh la bela giornà,
magara strach com n’aso,
ma pì content che ’n gril
për tuta la gran blëssa
ch’i l’hai godù lassù
tra tèra e cel,
tra eva e gel ;
rivà al chit dël di,
a l’ombra dël bel pin,
cunà da ’n ciusioné sostnù
e ’n zagajé dë siale :
la tàula a l’é parià.
Dontrè bocon ëd sin-a
për fé passé la sgheusia;
na ciaciarada sempia
condìa al bel tramont
e pa ’d pì bel as ciama
an cost moment d’arpòs.