Bela giornà

Bel cel seren ancheuj, cel ëd boneur
për chi ch’a treuva gòj d’andé ’n montagna,
l’aria a l’é frësca giù për la valada
tant da dovèisse coaté com ch’as dev.

Feuje e fiorin-e a son dun-a sgiaflà
dal vent balòss ch’a bufa sensa deuit,
comsissìa, lor, a smija ch’a danso
la balada che la natura a smon.

Sù për ël senté ch’a men-a a l’arfugi
i m’ambato ’nt un mul carià ’d bagagi
ch’a ranca ’dcò chiel con granda fatiga
tra tèra e ciap aussand da bin le piòte.

Pasi e dasiant a pòrta la somà
fërmandse a pijé fià minca pòchi pass
rivand sensa gnun-a pressa a l’arfugi
cudì con gran riguard da sò padron.

Granda lession i l’hai tòst amparà
da sa bestia modesta e ’d bon sens:
cola che për vive da bin la vita
a venta pende la pressa a ’n bel ciò
e savèjsse fërmé a temp e ora.