Arcòrd Monfrin

Quand ch’a pens a ti, la ment as arvìscola
an milanta arcòrd ëd la vita sempia
ëd cola tèra drua ch’at ten ës-ciass
për nen lassati andà për lì a rabè.

Arcòrd vègg ch’j’arpòso ant la bambasin-a
còtia d’in temp passà giumai masnà
an mès ai filagn ëd barbera fin-a
ëd tera madura ’d gran samnà.

Ij gieugh pù bej ëd nojacc masnà d’anlora
a j’ero grev e tut atr che tròp sigur,
ma a-i era nen d’atr e acsì a giugavo
a priocà o a sumia an sl’albra.

A j’ero ’d bagajòt con pòca conission
e ant ël servé va a savej qua’ ch’a j’avo
arzigand j’eucc e chissà d’atr ancora
fanda s-ciopà ’l saramitr e la potassa.

Ma quand ch’j’ancaminavo a vandumià
ël mé cit cheur Monfrin as argalava
a s-ciarà col paesagi travajeur
e a nasà ’l profum ancarià ch’a-i era.

Baròssi turà da róbji cóbji ëd beu
che dasiant con la sò andan-a meusia
i rivavo an s’al péis a filonghera
con j’arbià cormi d’uva néria amlenta.

Ël profum ëd most, ëd busa e ’d bestia
a m’antrava ant al nariss e a m’ancantava
talment, che për na sman-a a l’era festa
granda, bèli ant la póvri e ’l sòcli ai pé.

Peu, nèbia e frëgg am favo arturà,
a strop ël bëcci i passavo dvan la ca
spataranda ij bërli aulongh la stra,
autugn, malinconìa dël Monfrà,
ma con bon-a bagna càuda d’arvògh
l’alegrìa a l’ampiniva ’l cheur.