Canson/La canson dlë sfolà
La canson dlë sfolà[modifiché]
(Tratta dall’operetta in piemontese “Giandoja nell’Olimpo degli Dei”)
Dòp le fatighe d’un dì a j’è gnente ‘d pì bel
che ‘l ripòs an campagna!
‘Ndés-ne lontan dla sità, ant un cit paisòt
pròpe aj pè dla montagna!
Fesse ‘n viagèt soagnà ‘nt un vagon bin sgnacà
peuj tre ore dë strà:
Ah, che gòj, che piasì, che sagrin, che magon,
ti ‘t na rive con j’òss a baron.
Rit.: Lë sfolà l’è rivà
con la pansa ch’ai toca la schin-a.
Còs’a fa? Chi lo sa?
A va a gioch ant la paja pì fin-a!
Lì davzin a j’è ‘l crin
e tra òche, zanzare e moschin
chiel a passa na neuit dësperà
perché fin-a na pules lo ten dësvijà;
can e gat as dësmoro per lì,
peuj a doi bòt a j’è ‘l “chichirichì”!
Bela la festa al paìs! At fan mila soris!
L’è na vera cucagna!
Peuj a j’è ‘l cont da rangè: mila lire dl’alògg…
aotërtant per la bagna…
Dòp j’è ‘l consum dël piolèt, peuj un paira ‘d brichèt
e dovrè ‘l gabinèt!
E la vista dij prà… e ‘l profum d’ij polè…
fin-a l’aria ti ‘t toca paghè!
Rit.: Lë sfolà …