Bianca Dorato/Tzantelèina

Tzantelèina

Sempe im aviso 'd col'ora 'd matin
che i marciava ant la stra dij pasturaj
sla còsta amont, tra 'l Còl e j'Agujëtte:
cand la lus a batiss bëcche e barsaj :
Là 'nté la stra as ëslarga ant na calanca,
adasi i son rivà : e coma 'n fialì
lusent a-i era là, coma 'n ghërgoj,
n'àura 'd lus che a gitava dnans a mi.
Doi a cantavo, ansem dzora a na pera,
doi ciri, cit: e la vos a scorìa
anver mè cheur, e tan dossa e tan sclinta
sensa fé crij tut ël cel a vempìa.
E-lo stàit un moment, o a son passaje
d'ore longhe, là, antant ch'im argalava
'd cola canson che an rondej dë s-ciandor,
smaravijà, vers la gòj am ciamava?
E-lo stàita dabon, tanta delissia
versà për l'aria, e ant mè cheur fin-a al brus?
oh coma chiej, esse canson e Bin:
oh podèj dì paròla, che a sia lus.

—Val d'Ubajëtta