Bianca Dorato/Sò pass
Sò pass[modifiché]
Montagna, ora it ëspete,
sfinìa 'd delissia, che a ven-a
con respir meusi l'ambron,
frësca pas an sla calà
brusanta che a së slontan-a.
Dzora al bërluse dla fiòca
l'osel agassà dël dì
a l'é posasse, 'n chitanda
ël vòli, e a marciava: sò pass
brandand a gitava 'nt la lus,
ant l'ora 0d Dé, sensa ombra,
che a gionz ël del e le bëcche.
E l'avzinesse dla sèira
sla fiòca che tòst a gèila
rèida d'asur, as batiss
an dosseur sclinta d'arcòrd
un senté dë sgrafignure,
ciàir. E it comense, ora,
montagna - mè cheur, mè silensi -
a vive spersa, an revanda.
Cand as fà sèira, e la calà dël sol as perd a l'orisont, ampressa la fiòca a gèila, e, sël bianch seuli, as peudo vëdde bin le cite piotà dj'osej che longh ël dì a l'han marciaje ansima; e a smijo 'd cite sgrafignure, citi sorch d'ombra color d'asur. Tut, an costa ora, a l'é silensi, sensa ni vòli, ni arciam: a l'é n'ora 'd passagi tra la gòj luminosa dël dì e la chiete dla neuit. Belessì, i l'hai pensà al passé dl'ora dla grassia, l'ora solìa, che a lassa spers ant sò arcòrd: e dòp, tuta la vita a l'é n'arsërca e në speté, coma 'n seugn.