Bianca Dorato/Mach toa lus

Mach toa lus

Nen n'amor a peul perdse, se a l'é vèra
che tut amor a l'é n presentiment
ëd Ti: n'ëslussi, pen-a 'n bati d'ala
anans ëd vive la gran gòj dël vòli.
E 's còrp ëd tèra, a l'é tera sacrà
'nté Tò fialì a l'ha arvijà 'l frisson
ëd vita: fiera i peuss alvé mia vos
da 's grop d'anvìa ciamà a l'antëmnura,
përchè la Blëssa a l'é calà 'nt sa mota
sombra, e l'ëscrosa a l'ha già dossor;
përchè 'nt l'anflura a l'ha soasì soa ca
l'Amor ch'a anvisca ij gran brasé dj'ëstèile.
Për sòn i dio: ch'a faso 'd mi carzà
magon e gòj për soa girada, e ancora
ch'am grevo e am posso! mi për chiej it viso,
e 'nt la susta 'd mè cheur i von sërcanda
n'arbate 'd Ti an tut lòn che a passa e vanta,
e tutun sempe a dura, ant ës solengh
anté it ëspeto, e im argalo an cantanda:
e mach Toa lus am signa 'd soa giovura.