Bianca Dorato/Drere 'd lus

Drere 'd lus

Ij dì dasiant

Al temp d'agost, che l'erba as muda an òr,
da sì tan bela mi it vardo, mia bëcca,
'ncó nua 'd fiòca. Belessì sël còl
le róndole a foëtto l'ària sclinta,
maj freme: e già 'nt ël cheur a-j gita anvìa
'd rive daleugne, e a san le stra dla mat
e ij signaj ëd j'ëstèile. E mi sì it vardo,
toa ponta al cél e toe rèis ant mè cheur:
sola i bëstanto e ij di d'antan i penso.
Leugna la prima doleuria e la glòria
solìa dl'istà: ora tuta ampërgnà 'd lus
a meuir la tèra e 'd so meuire as argala,
pasià; a finiss tut ës-cianch e magon,
ora, ant l'otogn che a ven. Dossor e gòj
da di a di 'nt la stagion che a degola,
ij di dasiant che tut a mudo an lus,
ròche e bòsch e costere. Bel speté
danans a ti la fiòca, mia montagna:
nassuva 'd cél a vnirà, coma anvlupa
garva che tut a para dë s-ciandor;
pian a vnirà, e ancora i sarai sì
danans a ti - cél e tèra e silensi,
pa d'àutr - mach la tra candida bërlusenta,
e mi rochera a ti rochera anlià.

Për sòn

A-i son dij leu, là amont -
solengh ëd fiòca àuta,
barsaj nèir anchërnà
da speje avusse,
fiare 'd giassa brusanta.
A-j fa la lus, a l'alba:
con ròche nuitere a batiss
na ca për la s-ciandor.
Per sòn i ven-o da leugn
ciamanda ver se drere -
ch'a-i sio për mi
lame 'd giassa tajenta
a travërseme 'l cheur,
a dreube stra a la lus.