Bianca Dorato/Che d'ëstèile

Che d'ëstèile

Che d’ëstèile a fiorì për la prairìa
topa dël cel: e i marcioma ant j’ëstèile,
con cheur e susta, quanda ’l bèich as leva
an sërcanda soa lus, e dré dla lus
j’ancreus ëscur, e ’l silensi che an ciama;
andrinta an ciama, e sensa vos an dis
che a-i é daleugn, dë dlà dle lus pì leugne,
ël cheur dël cheur ëd l’univers, ël leu
salvà dal mal, la màndola genita -
e ij reu dj’ëstèile dnans a l’Ëstërmà.
Peul esse là, che j’amis as ancontro,
e j’euj uros al salut drinta a j’euj
a diso gòj, sensa mai fé paròla:
ma anvisch d’amor, coma sì sle gravere
al cò dl’istà la lus dl’eva solìa
sensa ombra a frisson-a e cej ëd lus
a cheuj e a specia, parèj as anlìo
e ’d bèich e ’d cheur. Përchè sì a val i ’ndoma
longa an sërcanda l’euj sclint ëd l’amis,
e ’ndrin n’arciam, coma un tisson ëd brasa
mut an travaja e an ës-cianca d’anvìa.
E i susnoma l’amor - ma a-i é pa leuva
belessì për l’amor. Pen-a në sludi
a bailene j’euj, un bruson ëd ferìa -
e tan zerb un turbij an ranca via,
noi antëmnà, spers ëd dossor. Tutun
i lo savoma, drinta al cheur dël cheur,
còsa a l’é l’amor che tan ancreus an signa:
drinta a nòst cheur genit che nen a ’ntëmna.
Peul esse là, che j’amis as ancontro,
che as serno belessì - n’ampromëttiura
’d gòj ësperà tra la susta e le lerme -
sòn i savoma, se là dré dj’ëstèile
i ciamoma amor a scoté amor che a ciama.

Da «Tsantelèina» - Ca dë Studi Piemontèis, 1984