Bianca Dorato/A ven la neuit

A ven la neuit

A ven la neuit e tùit frem
fàit aragnà 'd rosà sclinta
a deurmo òrt e ulivé
e le fasse dël silensi.
Përchè ora a vija, sola,
la fòrsa viva dël mar -
mai straca a possa sò tranfi
a bolversé la rivera.
L'ancreus afros ora as deurb,
susnàire - as leva an ucanda,
a 'nvlupa bòsch e costere
e sfrandà a cor la valada
a ferì 'l rèis dla montagna,
l'ëscur anté unì ant na splanga
a gito gòj e dolor.
A deurmo òrt e ulivé
e le fasse dël silensi -
përchè ora sole a vivo
j'artrete leugne 'nté a bato
àut ël crij e la por bàuda.
E la neuit, la topa, as cambia
an sclintor ëd cant ancreus.

La neuit a l'è 'l temp che tut a deurm; e 'dcò col moment d'ambron ëd la consiensa e dij sens, cand tut lòn che a l'é rassional, conossù e ciadlà a l'é frem, ciuto e fràgil coma n'aragnà sutila, e as arlassa ant l'arpòs. Antlora 'l gran mar ëscur, l'onda mai fërma, ël Viv che i podoma nen esprime, a spantìa soa possa findi a le rèis ëd l'esse, la montagna, l'ànima che a conòss lòn che a l'é dzora 'd chila e ant sò creus an provand la fòrsa dla gòj e dël dolor; l'esperiensa bësson-a, le doe face che as peulo nen dësgionze. E për cost don, la neuit, l'ëscur sensa forma, as fà cant, paròla, poesìa: ël crij tròp fòrt fàit ciusion.