Bartolo Arnolfo/Nòna Madlinin

Artorn

Nòna Madlinin

Më smija ’ncora ’d vëd-la a sò pogieul
con la ringhera bleuva, al prim pian,
stende soe ròbe, pieghé ’l linseul
sël fil, da bin, ansema ij suvaman.

A savìa ’n bon përfum ëd lëssìa
s’a më strenzìa s-ciass tornand da scòla,
e as setava, për feme companìa,
sota la bela tòpia d’uva fròla.

A l’era na fomnin-a màira e cita,
ma për tuti a l’era mare granda,
na bela figura lesta e drita,
sempe la prima a calé da ’n branda.

Setà slë scagn, a l’ombra, a fé scapin,
a cantava na canson dël temp passà,
e la bela vos dossa ’d Madlinin
arsonava për tuta nòsta ca.

A l’era l’àngel ëd nòsta famija,
ël feu ch’a scaudava tuta la ca,
la faja ch’a l’ha sëmnà ’n pò ’d poesìa
andrinta mè cit cheur masnà.

Quand ch’am pijava ’n pò ’d malinconìa
nòna am carëssava con bel deuit
con soa man càuda e ’n pòch rupìa,
portand-me, da stërmà, un bel pom cheuit.

Ant le bele sèire ’nt la vijà,
an fàuda a nòna tuti noi maraje
a scoté le stòrie con j’euj slargà,
con mama ch’a sarzìa ’n pàira ’d braje.

Quand che già sj’euj a calavo ij montagnin,
daré dj’uciaj pare a bërbotava
përchè nòna an fèissa dì ’dcò ’l bin,
antant che la stuva as dëstissava.

Vestìa ’d nèir, con ël faudal da festa,
nòna andasìa a mëssa a la matin:
con soa borsa e la quefa an testa,
sempre ’d bonimor, nòna Madlinin.