Attilio Rossi/An ponta al brich

Artorn

An ponta al brich

Mia nòna a më spiegava da masnà
che la vita a finiss an ponta al brich;
sò senté ’d pere pontùe a l’é sëmnà:
a na treuvo ij tròp furb e cò ij borich!
Mi i seu pa bin da ’ndova ch’a vnisìa
col pensé che a la portava a dì parèj
bin pòche scòle daré ’d chila a l’avìa:
tut pien dël sentù ’l sach ëd sò savèj.
Dla vita ’d Nosgnor a s’arcordava tut
fin-a la soferensa ’n sla montagnòla;
con la man àuta a mandava sò salut:
dòp ël pì bel soris, cò l’ùltima paròla!
A vardava calé con fiusa sò tramont:
cò l’ùltim sol che la sèira a fasìa rivé
sò doman a la neuit a së tnisìa pront
e ’d matin fnestre duverte al sol alvé!
Ant ij sò seugn a poponava la famija
con un pensé a còsa podèj fé ’d mej
a deje tute le còse ch’a-j fasìo anvìa
e fé dventé realtà tuti ij seugn pì bej!
I l’heu cò vist-la passé ’n procession
coj-lì ch’a j’ero dacant a cantavo bin;
ëdnans la Cros a smijava an mission:
coj vestì ’d bianch a portavo ’d lumin!
I son dësvijame ’d colp e sudà da bin,
ma tut sùbit, mi i l’heu pròpi nen capì;
dòp a l’ha spiegame tut ël dil marmlin:
là, an ponta al brich, a më spetavo mi!

Prim premi al Concors «Don Garlo Borghi» a Calco (LC) 2018