Attilio Rossi/Ël cant dël gal

Artorn

Ël canté dël gal

Coma chiel fasìa già tute le matin
ëdcò col di l’ha comensà a canté:
drinta sò gioch, sensa gnun sagrin,
la soa testa drita mach për saluté.

La soa bela crësta rossa bin solià
a dasìa ciàir ël sens ëd la coron-a:
përchè ’d col polì, chiel, a l’era ’l rè
e a lo controlava pròpi ’d...përson-a.

Andrinta na cort, ciàira e luminosa,
a-i caminava col nòbil bin soagnà:
con ël sò pass leger a spassigiava
blagand con soe piume bin pëntnà.

Chiel as fasìa bel con soe galin-e
ch’a lo cudìo pien-e d’amirassion:
për ël blagheur a j’ero soe...regin-e,
ma a deuvìo capì bin la situassion.

ma ’n brut di ij làder a son passà
e dal polì l’han piàit tute le galin-e:
chiel për soa fortun-a a l’é scapà,
ma col brut di l’ha fai-je ...pròpi fin-e.

Për un pò ’d temp l’ha pa pì cantà
con ël sò cheur pien ëd soferensa:
peui con cole pole neuve l’ha trovà
na rason neuva për soa esistensa.

Al fond ëd costa stòria j’é na moral
ch’a val s’a-i é ’l sol e con la brin-a:
për podèj sempre sente canté ’n gal
basta ch’a-i sia davzin...soa galin-a.