Annamaria Caffri/Ël tesòr

Artorn

---

Ël tesòr

Cand ch’i l’oma decidù d’arpassé ’l cuvercc ëd nòsta ca, mè òm a l’é montà sël solé për studié la situassion. Stërmà antrames a un canton e un trav a l’ha trovà na scatolëtta ’d tòla tuta rusnenta; con man tërmolanta a l’ha duvertala e… andrinta a-i era un pcit tesòr! A l’é campasse giù da le scale për feme vëdde sta sorprèisa. Ant la scàtola a-i era ’d monedin-e coatà da na patina vërda. Con comossion i loma pijaje an man e i l’oma sercà ’d lucideje, fërtandje sla mania dla maja. A j’ero ’d pcit tondin d’aram sutij, sutij che pen-a, pen-a a s’antravëddìa la scrita «1885» con ël profil ëd na facia frusta che, magara, a l’era un rè.

A vëdde sto tesòr a l’é ciapame un grop ant ël còl, pensand a tuti ij sacrifissi ch’a dovìa avèj fàit col ch’a l’avìa stërmà sti pòchi dné. I son anmaginame tute j’arnonsie ch’a devo esse costà a sta pòvra ànima për podèj ambaroné sta miseria.

A peul esse ch’a fussa un pare ch’a butava da na part për la veciaja, për nen carieje peui ’l badò ai fieuj. Magara a podìa esse na sposin-a ch’a risparmiava le fërvaje për cand ch’a l’avèissa avune da manca sò picinin. A l’é vnume an ment mia granda che, cand ch’a vendìa j’euv, a butava coj quatr sòld sota ’l papé dël tirol dël bufé. Pecà che sto pcit tesòr a l’abia godulo gnun, tanti sacrifissi për gnente, gnanca për nojàutri ch’i l’oma trovalo. Mach na fërvaja sensa valor.

Moral ëd la conta: a val la pen-a fé tanta economìa?