Anònim/Renart e Tiécelin

Renart e Tiécelin

An sò giardin, na paisanòta a smon al sol ij sò formagg tut fresch: a-j fa sëcché për ch'a sio bon da dëgusté. Pa leugn da là, Tiécelin, ël croass, a sorvelia la sena. A l'ha tanta fam, e ij formagg a jë smijo pròpe pront. Antlora a sern ël pì gròss, a lo ciapa con soe piòte e a pija dlongh ël vòli.
Pogià an s'un branch, as campa ansima a sò botin. Ai pe dl'erbo, n'àutr afamà as arpòsa... Renart, ël rusà, dësvijà da l'odor dël formagg, a ciama l'osel:
- Cerea, mèistr Tiécelin! A l'han soens parlame ëd chiel e ëd soa bela vos. Vorërij-lo canté për mi?
Tiécelin, motobin flatà, as buta dlongh a crié:
- Croà! croa! croa!
As dësmentia ëd sò formagg e a lo lassa casché! Ël formagg a l'é ai pe ëd Renart. Ma ël rusà a bogia pa. A l'ha tant fam ch'a vorerìa, an dzorpì dël formagg, sbrané ël croass! Antlora a dis an piorassand:
- Ah! che maleur! I sopòrto nen l'odor dël formagg. E, con mia piòta rota, i peuss nen ausseme për campelo pì leugn. Tiécelin, ch'a ven-a a giuteme!
Tocà, ël croass a cala giù e as avzin-a; ma nen tròp... a l'é un pòch difident!
E a l'ha rason, përchè Renart as àussa ëd colp e a s'i-j campa ansima. Ma Tiécelin a l'é pì lest e a pija ël vòli an croassand. Renart a l'ha mach ël temp ëd ciapé chèiche piume antra ij dent. «Im na farai na rason, as dis Renart, i l'hai nen avù ël croass, ma am resta ël formagg»... e as na va, tut alégher, vers la foresta.