Anònim/La siala e la furmija
La siala e la furmija[modifiché]
A l'era istà e la siala a plandronava cogià an sna feuja an sventajand-se con pigrissia.
«Che bela vita! - a pensava antra 'd chila la siala - a l'é na giornà fiamenga e mi im sento pròpe beà!» e a-j fasìo pietà le gate e le furmije ch'a fatigavo sota 'l sol.
«Chita ëd travajé! - a l'ha dit a la fin la siala a na furmija - e ven a amusete con mi.»
Ma l'argin-a dle furmije a l'ha dije a la furmija ovriera dë scoté nen ij consèj gram ëd la siala e ëd seghité a travajé con soe compagne.
Antant che ël vent dl'otonn a sbardlava le dariere feuje, la siala a seghitava a canté e le furmije a travajé për ambaroné le proviste për ël longh invern.
L'invern a l'era a la fin rivà e la siala a l'avìa nì 'd mangé për nurisse, nì un ni për paresse da la frèid.
«'Me ch'i son ëstàita incossienta! - as arprociava la siala - Përchè i l'hai nen cujì le proviste për l'invern parèj dle furmìe?»
La siala a muirìa giumaj da la fam e la frèid.
Ma chèiche furmije a l'han socorula e a l'han ëmnala an soa tan-a, anté che tute le furmije as arposavo e as argalavo për le vacanse invernaj.
Le brave furmije a l'han giutà la siala; a l'han gavaje le veste bagnà e a l'han daje da mangé.
«Bèica 'me 't ses arduvute për toa svantajisa!» a l'ha arprociala l'argin-a dle furmije.
La siala a l'ha ciamà përdon e a l'ha promëttù d'esse pi nen plandron-a e fagnan-a e për aringrassié le furmije a l'ha sonà e cantà për lor.
Chi ch'a l'é prevident a va nen ancontra a l'arzigh.