Alfredo Nicola/Penombre
PENôMBRE
[modifiché]La verna s-ciassa ch’a sôrid giôjôsa
davsin a côla doira cantariña,
ch’a stërma sôta l’ômbra vapôrôsa
ël tril ’d ’na passarota birichiña,
l’è ’l nì ’d la mia esisteñssa pì grassiôsa.
senssa l’afann ’d la vita sitadiña,
senssa ’l pensè d’una giôrnà scôntrôsa,
mach lì i seugnô neñ a testa chiña!
Côme la ment a và lôntan, legera,
côn l’anima côntenta e dëgôrdìa!
’L bôgè ’d ’na feuja, ’l cius d’una bialera,
’l cant d’un ôsel o ’l zônzônè ’d n’avìa,
sôn côme tante stisse ’d primavera
për ël me cheur rambà ’d malincônia...
Da Penombre 1929