Alfredo Alfredino/Singra

Singra

O singra nèira, bela e scarpentà,
ramìa dal vent dël tò vagabondagi,
të sponta dal corset, ariond, ël plagi
’d na fruta ancora aserba e già spompà.

Da toe parpèile doi giajèt a brilo
- aguce foà ch’as pianto andrin la carn –
e a fan sangoné l’ànima dë sparm
se d’euj spërdù, drit ant ij tò a s’anfilo.

Scàussa it camin-e, pasia ma sicura,
sot la pieuva ch’a marsa o ’l sol ch’ancioca,
e a fioriss sempre ’l cant an sla toa boca
ch’a l’é d’un pom-granà frësca s-ciapura.

La stra l’é longa, ma it na vas giojosa
tra gròssi arbron e gran dëstèise ’d gran,
dova ’l silensi a peul dete na man
e compagnete coma soa morosa.

Òh costa granda frev ëd libertà
come ch’a ’ncanta ’l cheur bin strach ëd l’òm,
che vorerìa dësmentié sò nòm
e andé dëscòst, susnand àutre pianà!

Che l’òm, già fatigà ’d na vita greva,
a veul fé droché ’l bast ch’a l’ha sla schin-a,
për cheuje, ant në spiraj, cola fiorin-a
che an sla brova ’d soa stra së specia ant l’eva.

E a seugna cej asur a vista d’euj,
un sol ësbalucant e pastoral,
albe d’òr e tramont ëd risigal,
e stèile, ëd neuit ch’a pieuvo an sij tërfeuj.

Lasslo ch’a vada, o singra, apress a ti.
Për tò soris e për la toa ventura
a veul posé tut lòn ch’a-j fà paura...
Pijlo a compagn, o singra, ansema a ti.

Da «Musicalbrandé» nùmer 71 ëd lë stèmber 1976