Alessandro Bertolino/La matarassera
La matarassera[modifiché]
Dedicà a mia nòna, Teresa Barbero ciamà GINA LA MATARASSERA
Con gucia e filsela
(e ’n tòch ëd sigarèt pendent dai làver)
cusìa e trapontava ij matarass:
tapiss d’amor ambotì ’d lan-a,
nìvole dij seugn dël borgh.
A l’avìa ’l magasin, madama Gina,
pròpi daré dla piòla;
con màchina da cuse, cardatris,
feudre, fodrëtte
e tut lòn ch’a servìa:
organisà da bin.
La sèira,
con sò bin cit carëtin
passava për soe care vie ’d Vanchija
e peui, con ël pesant fardel
carià ’n sle spale,
pensava ij sò sagrin
contand gradin e scale.
Më smija ’d vëdde ’ncora,
col bech ëd le tisòire fé babòja
da la sacòcia frusta ’d sò faudal...
ma l’é mach pì na cita fantasia,
na fërvajëtta
abandonà ’n sla tàula dla memòria,
che ’l vent dël temp,
da la mia ment,
l’é dësmentiasse ’d porté via.