Neuit ëd fiòca

Taso j’armor dla stra
e mi, daré dai vèder,
më stanco nen 'd guardé
le parpajòle bianche
che, sfarfaland, as pòso
sj’uje dij pin dla cort.

Mé seugn as dësbandiss,
trasforma ij pin an tor
d’un-a ròca anciarmanta
con sò bel sivalié,
e ij fiòch che as na rivo
caréssé mè pogieul
a divento paròle,
le pì bele 'd tenrëssa,
che 'l mè cheur a veul sente,
'n costa neuit ëd silensi.

Alda Sordo

(tratto da: Monviso, Settimanale indipendente del pinerolese, 2005)