Adriano Cavallo/Ël cheur d'un vecioto

Artorn

---

Ël cheur d'un vecioto

Quand ch’a sent ël përfum ëd la prima,
mentre le grive a son artornà a subié
na rajà ’d sol a jë scàuda la schin-a,
e ’l cheur d’un veciòto arpija a speré.

A peul esse ch’a sia mach na sensassion,
o forse un vej arcòrd d’un temp passà...
Chissà! A sarà ver o mach na losnà
ch’a serca dë stërmé tròpe ilusion...

Dij vej arciam a-j furmiolo drinta j’òss
a-j fan ëvnì veuja ’d core e sauté ij fòss;
mentre s’arneuvo neuv e cissos frisson
e për n’àtim a dësmentia ij magon.

Ma da ’ncreus na vos a-j dis imperiosa:
piant-la lì, ch’a son pa pì còse për ti,
pija lòn ch’at dà la vita minca di,
cudiss-te fin ch’it peule toa sposa.

Ringrassia Nosgnor për lòn ch’it l’has avù:
vita, salute, famija e ’n tòch ëd pan,
fastudi e magagne a ven-o e a van:
për na stra sëmnà d’antrap e sensa vlù.


Quart premi al Concors «Pignaté ’d Castlamont», 2019