Giovanni Olivero/Ancheu j'heu nen veuja

Ancheu j'heu nen veuja

Ancheu j’heu nen veuja,
nen veuja ’d parlà,
ne ’d facessià
e gnanca schersà.

J’heu veuja ’d nent.
Smoncià son i rivi,
vëghi la gent
an fà fin-a schivi.

’L moral sal parfond,
me drocà ’nt un fòss,
i crussi dal mond
i sent tucc adòss.

’N moment ’d la vita
pien ’d magagna,
la còsa pì cita
smija montagna!

Finì l’è l’ardor,
vòjda la ment,
tant me ’n motor
senza corent.

I branch ch’in tacava
son tucc rompisi,
i luss ch’i s-cerava
son tuti distissi.

Lasemi sta sol
ant al me dësgust,
portà, sena miol,
as gieugh sensa sust.

Epura, mi sai...

ch’a bastria ’n brichët,
na stejla ch’a fora,
al cant d’in galët
la matin bonora.

Duj làver posà...
senti ’l tò fià,
tò sguard anfiamà
par fami nviscà...

Ma ’n cost moment
tut ciuto ch’a tas,
fan nen sentiment
ne guèra ne pas.

Però, da lontan...
l’è ver o ma smija?
Na ciòca, pian pian
son-a l’Ave maria.

Ant sa sèira scura
col son m’anseren-a,
’d magon e pagüra
pòrta via la pen-a.

Ma strens ant’ja spali
me ’n riss angrumlì
e pens: «Meno mali,
doman l’è n’aut di».