Rino Serra/Le fior dël mal/016
XVI. CASTIGH ËD L'ORGHEUJ[modifiché]
An coj temp maravijos che la teologìa
A fiorìa con pì 'd sava e energìa,
As conta che 'n di, un dotor dij pì vajant,
-Dòp avej forsà ij cheur insignificant;
E avej-je sbogià da profondità nèire;
E press avej franchì anvers celeste glòrie
Ëd senté dròlo a chiel istess ësconossù,
Da 'ndoa mach jë spirit pur a pudìo esse vnù,-
Come n'òm pijà da pàu, përchè àut l'é montà,
Trasportà da orgheuj satanich l'ha crijà:
"Gesù, o mè cit Gesù! Bin àut l'hai possate!
Ma se l'avèissa 'nt la corassa tocate
Ël pont pì fiap, l'onta a sarìa ugual a la glòria,
E gnent'àutr che d'un creà dròlo a sarìa toa stòria!"
Ant un nen soa rason l'é spatarasse.
E lë s-ciandor ëd col sol a l'é stërmasse;
Tut ël caòs l'é andà 'n cola 'nteligensa,
Prima templi viv, pien d'ordin e d'abondansa,
Sota ij plafon andoa tant spatuss l'é staje.
Grand silensi e neuit an chiel a l'é calaje,
Come 'nt na tomba doa la ciav l'é persa.
Da bestie da stra soa sòrt l'é nen diversa
E cand travers ai camp, sensa vëdde andasìa
E le istà da j'invern pa pì a distinguìa,
Spòrch, inutil e brut coma na còsa duvrà,
A l'era dij gagno piasì e felicità.