Tòni Rolon/Otogn an risera

Artorn

---

Otogn an risera

Che pas! A l'é finì 'l trafen dl'amson.
Le torne sensa ij ris son dëspojà
nen pro quatà dal vel che jë scoton
dle stobie a stendo ansima ai camp seità.

Le rose dòp sinch mèis ëd gran burìa
a mostro 'l fond nitos: 'nt j'erbass 'd na riva
na ra ran-a che 'l silensi a fà pì ardìa
a canta për dì a tuti ch'a l'é viva.

Un gheuj ant la roera d'un trator
a fà dë specc al cél piturà 'd gris.
Na sgòrgia con n'aptit da sonador
a sgata con sò bech ant un mojiss;

ël nèir dla bansa sota j'euj atent
L'é 'l deul për la partensa ormai avzin-a:
l'é otogn e da sì a pòch un crudel vent
a porterà vìa an sle stòbie già 'n pò 'd brin-a.

Se mi fussa poeta i canterìa
tò viagi, ò sgòrgia, al sol, vers ël calor,
e peui l'artorn giojos ant l'alegrìa
dla prima bërlusenta 'd bej color.

tò amor, tò nì, toa fam, tò spassëggé
così soagnà an sle còrde dla risera,
la gran blëssa anciarmanta 'd tò volé.
Ma mi son nen na fior, son mach na pera.